I. Historia nauczania na terenie wsi Alfredówka
w latach 1885-2005
w latach 1885-2005
Alfredówka to wieś założona przez hrabiów Tarnowskich w 1802r. Nazwa wsi pochodzi od imienia Alfred. Dawniej wieś nosiła nazwę Ciosy, popularną w okresie międzywojennym..
Początek nauczania na trenie wsi datuje się na 1885r., kiedy to powołana zostaje szkoła prywatna, tzw. zimowa. W latach 1850-1870, wszystkie wsie parafii miechocińskiej, do której należała także Alfredówka, objęte zostały dzięki działalności ówczesnego ks. dziekana Sobczyńskiego ( 1852-1894) – siecią szkółek zimowych. Okres nauczania w szkołach zimowych był różny od 4 do 7 miesięcy. W Alfredówce nauczanie w szkole zimowej trwało od Wszystkich Świętych do Wielkanocy, czyli około 6 miesięcy. Szkoła utrzymywana przez gminę ( gminę czyli wieś) wyłącznie własnym kosztem, mieściła się w budynku prywatnym a raczej wynajętej większej izbie wiejskiej, gdzie zwykle było mieszkanie dla nauczyciela, później były to budynki gminne –wiejskie. W szkołach zimowych uczyli nauczyciele rekrutujący się z miejscowych chłopów, umiejący czytać i pisać, pisarze gminni, byli podoficerowie i żołnierze, a ponadto wędrowni nauczyciele. Uposażenie nauczyciela stanowiła częściowo gotówka a częściowo prowiant w naturze, mieszkanie, opał i wyżywienie. Pierwszym nauczycielem w tutejszej szkole zimowej, która mieściła się w domu p. Szpyta ( na podst. Kroniki szkolnej) był Zygmunt Miecznikowski powstaniec z 1863r.
Trudno dziś powiedzieć jak długo uczył i jakie były koleje historii nauczania w ciągu następnych 20 zim tj. do 1905r. Następni nauczyciele w szkole zimowej byli nauczycielami wędrownymi i prawie co zimę się zmieniali. Nie mniej po p. Miecznikowskim do 1905r. uczyli według wspomnień najstarszych mieszkańców wsi spisanych przez byłego kierownika p. Burlikowskiego: Zioło z Wielowsi,. Kobylarz z Rusinowa, po nim Miecznikowski i Karkut Kuba z Alfredówki – wszyscy oni byli gospodarzami.
Ważnym momentem w życiu wewnętrznym szkoły w Alfredówce był 1905 r. W tym to roku wydana przez ówczesny rząd monarchii austro-węgierskiej „Ustawa o szkolnictwie” przyjęła nauczycieli na etat państwowy i nauka trwała przez cały rok.
W tym też roku pozyskano dla szkoły stały lokal w gminnej kancelarii, którą przystosowano dla potrzeb szkolnych. Budynek kancelarii mieścił się na placu, gdzie obecnie stoi dom mieszkalny p. Krystyny Mroczek. Pierwszym nauczycielem na etacie państwowym był . Domański z Ocic. W 1907 roku rząd austriacki subweniował budowę szkół. Powstały wówczas szkoły w Alfredówce, Rozalinie, Tarnowskiej Woli i Jadachach. Fundamenty pod szkołę w Alfredówce powstały prawdopodobnie w latach 1910-12. W 1913 roku oddano do użytku szkolnego murowany jednoizbowy budynek oraz budynki gospodarskie. Do nowej szkoły oraz służbowego mieszkania posiadającego dwa pokoje i kuchnię wprowadziła się kolejna kierowniczka szkoły p. Anna Kiełbówna, mieszkająca do tej pory w kancelarii gminnej. Pani A. Kiełbówna uczyła przez dwa lata wspólnie z ks. Adolfem Żabno, który jest przywożony do szkoły na naukę religii z Miechocina.
Po kierowniczce Kiełbównie kierownictwo szkoły prawdopodobnie obejmuje p. Jan Fecko, który uczy przez rok.
W roku szkolnym 1915/16 i 1916/17, kierownikiem szkoły zostaje p. Wiktoria Kucharczykówna z Krakowa. Nauczycielem religii jest ks. K. Ożóg.
Następcą p. Kucharczykówny w roku szkolnym 1917/18 zostaje p. Michał Wilk, który uczy przez kilkanaście lat, prawdopodobnie do 1930r. Prawdopodobnie, gdyż z tego okresu nie ma w szkole dokumentów. W tym czasie nauczycielami religii są ks. K. Ożóg, Ks. Ignacy Komioliński oraz w roku szkolnym 1920/29 ks. Kazimierz Kędzierski.
Przez trzy kolejne lata szkolne tj 1930/31, 1931/32, 1932/33, kierownictwo szk9oły obejmuje p. Anna Stachowska. P. Stachowska nie mieszka w mieszkaniu służbowym. Do szkoły dojeżdża codziennie końmi z Dęby.
Kierownikiem szkoły na trzy kolejne lata od roku szkolnego 1933/4 do 1936/7 zostaje p. Janina Mleczkowa z Tarnobrzega.
W roku szkolnym 1937/38 do września 1939 roku kierownikiem szkoły jest p. Franciszek Mazur spod Rzeszowa. We wrześniu, kiedy rozpoczyna się wojna zostaje powołany do wojska i szkoła zostaje zamknięta. Nauka ponownie rozpoczyna się w grudniu 1939r. W tym czasie kierownictwo szkoły obejmuje Maria Burlikowska (Konefał) z Chmielowa.
W drugim roku wojny szkoła zostaje ponownie zamknięta z powodu wysiedlenia mieszkańców Alfredówki. Ten stan trwał blisko rok. Powrót mieszkańców nastąpił po tym jak ludzie zaczęli zapisywać się na robotników do Dęby. Dzięki temu zaistniała potrzeba uruchomienia na powrót szkoły.
W roku szkolnym 1940/41 stanowisko kierownika obejmuje p. Józef Kuraś wysiedlony z żoną z Łodzi.
!8 kwietnia 1945 r. na kierownika szkoły w Alfredówce powołany zostaje p. Franciszek Burlikowski z Jadachów. W Alfredówce pracuje do 1950r.. W roku szkolnym 1950/51 kierownikiem zostaje p. Władysław Pyszka. Wspólnie z nim zatrudniona zostaje nauczycielka p. Maria Foc. P. Pyszka kieruje szkołą do grudnia 1952r. W drugiej połowie roku szkolnego pełniącą obowiązki kierownika jest p. Zofia Urbaniak.
W roku szkolnym 1952/53 kierownictwo szkoły władze oświatowe powierzają p. Janowi Urbaniakowi. Pan Urbaniak wraz żoną pracują w Alfredówce przez 32 lata, później przechodzą na emeryturę i pracują jeszcze na pół etatu do roku 1989. Następnie przeprowadzają się do Padwi Narodowej, gdzie mieszkają do dziś.
Po przejściu na emeryturę p. Urbaniaka funkcję dyrektora szkoły od 1985 r. do 1992 r pełni p. Marek Olichwier.
W roku szkolnym 1992/93 dyrektorem szkoły zostaje p. Ewa Koper, która funkcję tą sprawuje do 2002 r.
W roku szkolnym 2002/03 obowiązki dyrektora szkoły obejmuje p. Ewa Panek.
Na przestrzeni 120 lat nauczania do roku obecnego szkoła posiadała 17 kierowników- dyrektorów, 64 nauczycieli, 9 księży katechetów i 2 katechetki.
Początek nauczania na trenie wsi datuje się na 1885r., kiedy to powołana zostaje szkoła prywatna, tzw. zimowa. W latach 1850-1870, wszystkie wsie parafii miechocińskiej, do której należała także Alfredówka, objęte zostały dzięki działalności ówczesnego ks. dziekana Sobczyńskiego ( 1852-1894) – siecią szkółek zimowych. Okres nauczania w szkołach zimowych był różny od 4 do 7 miesięcy. W Alfredówce nauczanie w szkole zimowej trwało od Wszystkich Świętych do Wielkanocy, czyli około 6 miesięcy. Szkoła utrzymywana przez gminę ( gminę czyli wieś) wyłącznie własnym kosztem, mieściła się w budynku prywatnym a raczej wynajętej większej izbie wiejskiej, gdzie zwykle było mieszkanie dla nauczyciela, później były to budynki gminne –wiejskie. W szkołach zimowych uczyli nauczyciele rekrutujący się z miejscowych chłopów, umiejący czytać i pisać, pisarze gminni, byli podoficerowie i żołnierze, a ponadto wędrowni nauczyciele. Uposażenie nauczyciela stanowiła częściowo gotówka a częściowo prowiant w naturze, mieszkanie, opał i wyżywienie. Pierwszym nauczycielem w tutejszej szkole zimowej, która mieściła się w domu p. Szpyta ( na podst. Kroniki szkolnej) był Zygmunt Miecznikowski powstaniec z 1863r.
Trudno dziś powiedzieć jak długo uczył i jakie były koleje historii nauczania w ciągu następnych 20 zim tj. do 1905r. Następni nauczyciele w szkole zimowej byli nauczycielami wędrownymi i prawie co zimę się zmieniali. Nie mniej po p. Miecznikowskim do 1905r. uczyli według wspomnień najstarszych mieszkańców wsi spisanych przez byłego kierownika p. Burlikowskiego: Zioło z Wielowsi,. Kobylarz z Rusinowa, po nim Miecznikowski i Karkut Kuba z Alfredówki – wszyscy oni byli gospodarzami.
Ważnym momentem w życiu wewnętrznym szkoły w Alfredówce był 1905 r. W tym to roku wydana przez ówczesny rząd monarchii austro-węgierskiej „Ustawa o szkolnictwie” przyjęła nauczycieli na etat państwowy i nauka trwała przez cały rok.
W tym też roku pozyskano dla szkoły stały lokal w gminnej kancelarii, którą przystosowano dla potrzeb szkolnych. Budynek kancelarii mieścił się na placu, gdzie obecnie stoi dom mieszkalny p. Krystyny Mroczek. Pierwszym nauczycielem na etacie państwowym był . Domański z Ocic. W 1907 roku rząd austriacki subweniował budowę szkół. Powstały wówczas szkoły w Alfredówce, Rozalinie, Tarnowskiej Woli i Jadachach. Fundamenty pod szkołę w Alfredówce powstały prawdopodobnie w latach 1910-12. W 1913 roku oddano do użytku szkolnego murowany jednoizbowy budynek oraz budynki gospodarskie. Do nowej szkoły oraz służbowego mieszkania posiadającego dwa pokoje i kuchnię wprowadziła się kolejna kierowniczka szkoły p. Anna Kiełbówna, mieszkająca do tej pory w kancelarii gminnej. Pani A. Kiełbówna uczyła przez dwa lata wspólnie z ks. Adolfem Żabno, który jest przywożony do szkoły na naukę religii z Miechocina.
Po kierowniczce Kiełbównie kierownictwo szkoły prawdopodobnie obejmuje p. Jan Fecko, który uczy przez rok.
W roku szkolnym 1915/16 i 1916/17, kierownikiem szkoły zostaje p. Wiktoria Kucharczykówna z Krakowa. Nauczycielem religii jest ks. K. Ożóg.
Następcą p. Kucharczykówny w roku szkolnym 1917/18 zostaje p. Michał Wilk, który uczy przez kilkanaście lat, prawdopodobnie do 1930r. Prawdopodobnie, gdyż z tego okresu nie ma w szkole dokumentów. W tym czasie nauczycielami religii są ks. K. Ożóg, Ks. Ignacy Komioliński oraz w roku szkolnym 1920/29 ks. Kazimierz Kędzierski.
Przez trzy kolejne lata szkolne tj 1930/31, 1931/32, 1932/33, kierownictwo szk9oły obejmuje p. Anna Stachowska. P. Stachowska nie mieszka w mieszkaniu służbowym. Do szkoły dojeżdża codziennie końmi z Dęby.
Kierownikiem szkoły na trzy kolejne lata od roku szkolnego 1933/4 do 1936/7 zostaje p. Janina Mleczkowa z Tarnobrzega.
W roku szkolnym 1937/38 do września 1939 roku kierownikiem szkoły jest p. Franciszek Mazur spod Rzeszowa. We wrześniu, kiedy rozpoczyna się wojna zostaje powołany do wojska i szkoła zostaje zamknięta. Nauka ponownie rozpoczyna się w grudniu 1939r. W tym czasie kierownictwo szkoły obejmuje Maria Burlikowska (Konefał) z Chmielowa.
W drugim roku wojny szkoła zostaje ponownie zamknięta z powodu wysiedlenia mieszkańców Alfredówki. Ten stan trwał blisko rok. Powrót mieszkańców nastąpił po tym jak ludzie zaczęli zapisywać się na robotników do Dęby. Dzięki temu zaistniała potrzeba uruchomienia na powrót szkoły.
W roku szkolnym 1940/41 stanowisko kierownika obejmuje p. Józef Kuraś wysiedlony z żoną z Łodzi.
!8 kwietnia 1945 r. na kierownika szkoły w Alfredówce powołany zostaje p. Franciszek Burlikowski z Jadachów. W Alfredówce pracuje do 1950r.. W roku szkolnym 1950/51 kierownikiem zostaje p. Władysław Pyszka. Wspólnie z nim zatrudniona zostaje nauczycielka p. Maria Foc. P. Pyszka kieruje szkołą do grudnia 1952r. W drugiej połowie roku szkolnego pełniącą obowiązki kierownika jest p. Zofia Urbaniak.
W roku szkolnym 1952/53 kierownictwo szkoły władze oświatowe powierzają p. Janowi Urbaniakowi. Pan Urbaniak wraz żoną pracują w Alfredówce przez 32 lata, później przechodzą na emeryturę i pracują jeszcze na pół etatu do roku 1989. Następnie przeprowadzają się do Padwi Narodowej, gdzie mieszkają do dziś.
Po przejściu na emeryturę p. Urbaniaka funkcję dyrektora szkoły od 1985 r. do 1992 r pełni p. Marek Olichwier.
W roku szkolnym 1992/93 dyrektorem szkoły zostaje p. Ewa Koper, która funkcję tą sprawuje do 2002 r.
W roku szkolnym 2002/03 obowiązki dyrektora szkoły obejmuje p. Ewa Panek.
Na przestrzeni 120 lat nauczania do roku obecnego szkoła posiadała 17 kierowników- dyrektorów, 64 nauczycieli, 9 księży katechetów i 2 katechetki.